و فاطمه ي بيچاره و دست خالي نمي توانست شاد باشد .

هر چه مي کرد نمي توانست کاري بکند براي خودش

براي دلش

براي

براي

براي

ستوده

ا

ش

تهي بود از اين همه خوش حالي

انگار ديواري را روي سرش آوار کرده باشند .

انگار يکي با تبر ريشه ي خوبي هايش را و مهرباني هايش را کنده باشد

انگار يکي بي گدار به آب چشم هايش زده باشد .

فاطمه دارد غرق مي شود در اين همه ناراحتي . . . . .

و هر بار از خودش مي پرسد که چرا هيچ کس نمي تواند کاري براي من انجام دهد .

چرا تمام نمي شود اين کابوس غم

چرا اين قدر آدم ها وحشت ناک شده اند .

و هر بار دنبال کسي مي گشت که يک ديوار بزرگ به عظمت بلند ترين ديوار هاي جهان بنا کرده است بين و او و ستوده .

سردگم و منگ به دنبال چيزي کسي مي گشت و هر بار در حواب سوال هايش فقط کلمه اي سه حرفي را مي شنيد .

ديگر حالش به هم مي خورد از ايمن کلمه ي سه حرفي .

از صبر و همه ي کلمه هاي سه حرفي که اشکش را تا دم چشم هايش زجر کش کردند .

راستي دقت کرده اي که فاطمه اي که هيچ وقت حاضر نبود کسي اشک هايش را ببيند جز خدا حالا چه بي ريا گريه مي کند .

چه بي ريا اشک هايش دفترش را خيس مي کند .

چه بي ريا نقاشي هاي ستوده درون دفترش نم مي کشد .

راستي فهميده اي ؟