اشکهايم نا خوداگاه جاري مي شوند به هنگامي که وبلاگ يک يک يک يک سه باز ميشود....حيران....قلبم درد ميگيرد وقتي ميبينم ستوده نيست ..چه مهري؟؟چه تئاتري؟؟چه عاشورايي؟؟چه صبح گاهيي؟؟وچه ناهار دور همي؟؟؟و خنده هاي ستوده....آه...دلم از دنيا گرفته..که انقدر نامرده ...نامرده و منو از ستوده جدا کرد....انگار يه دنيا بينمونه..يه دنيا...دوريم از هم...با هيچ کلمه اي نمي توان درد دوري را گفت ...و بر روي اين خط خطي ها نوشت...آه...باز خاليست جاي او...هيچ وقت فراموش نمي کنم...اردو ي کرج...بازي بيلياردي که هر کس ميگذشت تلنگري به توپ ميزد و بازي را خراب ميکرد و اين بازي بي سر انجام ماند....فيلم آسمان هميشه ابري نيست و خواندن شعر پايان به صورت دسته جمعي....تئاتر نگين و بقيه...رو يخ رفتن حنانه ... عکس گرفتن هاي فلفل...خوردن چلو کباب در روز آخر ....لباس هاي رنگارنگ نازنين....شوراي دسته جمعي و گريه آخر سحر....جشن پتو با بهاره و ديدت خانوم زرگر با موهاي پف کرده و صورت عصباني...لحظه ها زياد است جا نمي شوند در اين کامنت کم جا....خدايا مگر ميشود فراموش کرد کلاس خانوووم سخي و جواب هاي ستوده و يا نگراني ستوده براي اجراي پروژه...مگر ميشود فراموش کرد...ماندن در مدرسه ..خوابيدن ها و اصرار خانوم زرگر که هي بخوابيد انقدر نخنديد....مگر ميشود فراموش کرد تمام اين مگر ها را ...اخر جواب اين دل را که ميدهد .... جايت خاليست ستوده ي عزيزم حنانه عزيزم نازنين عزيزم کسايي گلم...و تمام کساني که رفتند رفتند و جايشان خالي ماند ... چه طور ميشود فراموش کرد...چطور...دلم گرفته...زمانيکه نوشته هاي ستوده را ميخوانم ... قلبم درد ميگيرد و طاقت ناراحتيت را ندارم ...تنها نيستي ما هم نگرانيم و دلتنگ...دلتنگ خنده هايت .....دلتنگ گريه هايت ....دلتنگ آن غش کردن ناگهاني ات و نگران کردن تمام بچه ها...ستوده تمامش را به ياد دارم تک تک روز ها را به خاطر دارم....چه کنم با غم دل...من هم که در يک خياباني تو هم هستم اما همديگر را نمي بينيم...کاش روزي ديگر پيش بيايد تا با هم به آراکس برويم بستني آدم برفي بخوريم..براي حنانه کادو بخريم ... کاش تکرار ميشد آن با تو بودن ها تو فراموش کردي که سحر دوستت دارد اما من تا ابد دوستت دارم اي نازنينم.....
ستوده به خدا دارم گريه مي کنم ..تو رو خدا ديگه اينجوري ننويس ..دلم آتيش ميگيره.....
