مي دانم ... مي دانم اگر امسال پايم را که توي مدرسه بگذارم دوباره همه چيز برايم از اول زنده خواهد شد ... مي دانم ... خوب مي دانم که امسال به محض اينکه سر کلاس عربي بشينم (يا اگر رياضي داشته باشيم سر کلاس رياضي بشينم) خوب يادم مي آيد بغل دستي ام را ... مي دانم ... مي دانم که اگر باز هم دلم بگيرد ، باز هم به دوراهي بخورم يادم مي ايد که گله هايم را سال قبل پيش چه کسي برده ام ... مي دانم ... خوب مي دانم اگر دوباره بغض امانم را بريده باشد يادم مي ايد که اين بغض ها پارسال پيش چه کسي شکسته شده اند و اين اشک ها روي شانه ي چه کسي ريخته شده اند ... من اين ها را خوب مي دانم ... به يقين مي دانم که سال بعد جاي ستوده ي کلاس ما حسابي خالي است ... خاليه خالي ... جاي تکه هاي بامزه اش سر کلاس ها ... جاي درس جواب دادن هايش سر کلاس خانوم سخي و رساندن تقلب هايي که از هر طرف و هر کسي ميرسيد ... جايش در نيمکت يکي مانده به آخر رديف سمت راست کلاس ... و جاي تک ستوده ي کلاس اول دبيرستان فرهنگ ... که همه ... بي اغراق مي گويم همه از ته ته قلبشان دوستش مي داشتند ... و هنوز هم دارند ...

همه ي اين ها را مي دانستم ... خوب مي دانستم اما ... اين را نمي دانم ... نمي دانم که اين يادآوري خاطره ها با دل من قرار است چه کند ... نمي دانم ... نمي دانم که کلاس ما با جاي خالي ستوده چه شکلي خواهد بود ... نمي دانم اما دعا مي کنم ... دعا مي کنم که سال سوم همه ي خاطرات کنار بروند و واقعيت جاي خاطرات را بگيرند ... دعا مي کنم که جاي خالي ستوده پر شود ... نه با کس ديگر بلکه با خودش ... نمي دانم ... اما دعا مي کنم .. دعا مي کنم و اميد دارم به استجابتش ... که روزي دوباره اين کنار هم بودن ها تجربه شود ... نه يادآوري ...